Sabahın kör karanlığında kalkıp işe gitmek.
2 gün tatilin ardından işe gitmek.
Herkesin resmi tatilden faydalanıp evde fosur fosur uyuduğunu bilip işe gitmek.
Ama yinede durağa geldiğinde bomboş olduğunu görüp sevinmek. Kesin oturarak giderim şimdi yaşasın diye umutlanmak. Hayaller böyleydi işte o metrobüs uzaktan bomboş görünerek usul usul durağa gelirken. Amaaa…
Görüldüğü üzere hayat öyle hayallerdeki gibi diil. Yine bana hüsran yine bana ayakta kalmalar. Hayırlısı be gülüm. Biz alışığız bunlara ama herkes otururken ayaktaki tek yolcu olmak ufaktan bi koyuyosa demekki adama. Neyse işte pencere kenarındayım hiç diilse sırtımıda yasladım diyerek tüm yol kendimi avutmakta bi güzelliktir metrobüs yolcusu için. Önümüzdeki bayramlara bakıcaz artık..
