Bazen ne olduğunu anlamazsın bi anda kırılıverir kalbin. Böyle paramparça olur. Bir anda sevdiğinin elinden düşüvermiş gibi. Aniden, sebep ne onu bile anlayamadan kırılır. Etrafa saçılan parçalara bakakalırsın..
Yada çok iyi bildiğin o canını acıtan sebepten ötürüdür bu kırılma. Bilirsin sebebini, bildikçe daha çok acıtır canını. Kırılmış olmak değildir canını yakan, kıranın kırma sebebidir. İşte o daha acı..
“Zaten kapağıda yoktu, bi işe yaramıyodu böyle, iyi oldu kırılıp çöp olduğu” dersin. Haketti diye düşünürsün, eksiktir çünkü o zaten gözünde, tam olarak işe yaramıyordur..
Bazı kalpler hakeder kırılmayı böyle. Hatayı kıranda değil kırılanda aramak. Hangisi daha can yakıcı bilemezsin.
Paramparça olmak dile kolay kalbe değil…
Sakarlık hiç diil bu ama bak sakın onu getirme aklına. Hadi nazar olur kırıldı çıktı denir. Duygusalada bağlanır durum, yazılara konu olur böyle. Ama sakarlık asla! Çok ayıp çok öyle denmez taş olursun.. Hele taş olan kalbinse o çok daha fena..
