Debbie Macomber’ın kitaplarını nekadar sevdiğimi defalarca söylemiştim. Kitaplığımda okunmak için sırada bekleyen bir ton kitap olduğundan bayağı geriden geliyorum ama olsundu, böyleside güzeldi. Ve bir hikayenin daha sonuna gelinmişti..
Günlük yaşamın karmaşası, derdi tasası ile zaten kafa bi dünya doluyken bilimsel, edebi yada çok atraksiyonlu yorucu kitaplar okuyasım gelmiyor şahsım adına. Oyüzden bu tarz romanları tercih ediyorum. Çünkü kafa dağıtıyor, huzur veriyo, nekadar kötü şey yaşarsak yaşayalım bi çıkış yolu hep vardır mesajı veriyor. Kısacası yaşama dair umut vaadediyor.
Hepimizin ihtiyacıda bu değilmi zaten. Derdimize derman olabilecek bişey olsun, arada mutlu sonla biten hikayelerle anlıkta olsa şu kahrolası dünyaya pozitif bakabilelim. Debbie bize tamda bunu sağlıyor işte.
Birbirinden farklı bi çok karakter seriyo önümüze. Herkes bi parça kendinden bişey bulsun, pay çıkarsın diye. Bi bakıyoruz aynı biz. Başımıza gelenler onunda başına gelmiş. O nasıl dayanmış, başa çıkmış, ben napmışım diye kıyaslama yapıyoruz. O bi şekilde mutlu olmanın yolunu bulup kazanıyor savaşı. E o zaman biz neden yapamayalımki? Bizde kendi savaşımızı kazanıp mutlu olabiliriz. İnanırsak herşey mümkün. Ne duruyoruz o halde?
